credit : http://edition.cnn.com/2010/WORLD/asiapcf/05/15/thailand.anti-government.protests/index.html?hpt=T1
อยากจะร้องไห้ ความสะเทือนใจจากสถานการณ์การบ้านการเมืองในตลอดช่วงระยะสัปดาห์ที่ผ่านมาทำให้จิตตก และไม่มีเวลาเขียนบล๊อค ประเด็นต่างๆ พุ่งไปที่ข่าว นั่งทำงานก็ยังต้องคอยฟังข่าว เพราะต้องหาทางกลับบ้าน จะกลับอย่างไร หลีกเลี่ยงเส้นทางไหน ตอนเช้าจะมาอย่างไร รถไฟฟ้าปิดไหม คนรอบข้างเป็นห่วงในความปลอดภัย แต่พวกนี้ยังถือเป็นเพียงปัจจัยเล็กๆ เมื่อเทียบกับความสะเทือนใจที่ได้รับ เมื่อเห็นบ้านเมืองค่อยๆพังทลายไปต่อหน้าต่อตา เห็นทหารถูกรุมทำร้าย เห็นคนไทยตาย ไม่อยากจะใช้คำว่า "ฆ่ากันเอง" เพราะคนอีกจำพวกที่นิยมชมชอบการใช้ความรุนแรงเข้าเป็นที่ตั้ง ไม่ขอนิยมว่าเป็น "คนไทย" ถ้าเป็นจริงแล้วไฉนไม่หยุดอยู่ในที่ชุมนุมเรียกร้องหาสิทธิเสรีภาพของท่านต่อไป ในสถานที่ๆ ควรจะตั้งอยู่อย่างไม่ผิดกฏหมายและไม่ระรานเสรีภาพในการใช้ชีวิตของผู้อื่น มันช่างขัดข้องขมุกขมัว ไม่มีความชัดเจนในเรื่องอะไรเลยจากผู้เรียกร้องชุมนุมกัน ดูไปยิ่งเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนเข้าทุกวัน แม้แต่ประชาธิปไตยที่ แกนนำร่ำหาหรือพวกเหล่าผู้ชุมนุมเองก็อาจยังไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงเลยด้วยซ้ำ อย่าได้พูดว่าสงครามกลางเมืองที่เกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้ เป็นสงครามที่เรียกหาประชาธิปไตย เพราะการต่อสู้นี้ไม่ใช่ประชาธิปไตยของคนไทยทั้งหมดที่ต้องการมัน มันคือการปลดปล่อยประชาธิปไตยโดยคนบางกลุ่มเพื่อผลประโยชน์ของคนบางกลุ่มเท่านั้น! ถ้าใครคิดได้ก็ขอให้หยุดการกระทำที่จะทำลายชาติเราให้ย่อยยับลงไปซะ ก่อนที่ประชาธิปไตยจะไม่เหลือให้เรียกร้องอีกต่อไป
1 ความคิดเห็น:
เศร้าจัง นี่หรือดินแดนแห่งรอยยิ้ม );
แสดงความคิดเห็น